Historia e dashurisë së Onedës ka nisur që në moshën 15-vjeçare dhe sot vijon ende. Por nuk është bashkëshorti  ai që e ka sjellë në “Ka Një Mesazh Për Ty”. Ajo ka ardhur posaçërisht për kunatën, Zamirën që i është gjendur gjithnjë pranë. Por përpara se të tregojë  arsyen, ajo rrëfen në rubrikën e së “Dielës  Shqiptare” në Tv Klan takimin e parë me Zamirën.

Takimi ndodhi kur babai i Onedës do të transferohej në Kamëz me punën e tij si polic dhe ajo e Flamuri do ta kishin të vështirë të shiheshin. Flamuri vendosi të njihej me familjarët e Onedës, por si fillim i kërkoi asaj që të takonte Zamirën dhe kështu lindi jo vetëm marrëdhënia e kunatave, por e dy shoqeve të ngushta.

Oneda: U futa në dyqan ku ajo punonte shitëse, menjëherë më përqafoi dhe fytyrën e saj, edhe sot e kësaj dite, madje duhet t’ia them me patjetër, e ka të njëjtë, me të njëjtën buzëqeshje, rrezatim dhe fjala e parë që më tha ishte “moj, e di që vëllai im është shumë nevrik?”, unë qesha. Edhe ai qeshi, edhe kështu e kaluam.

Ardit Gjebrea: Ti si e njihje, si nevrik apojo?

Oneda: Po tani, nervat deri në atë kohë nuk ia dinim tamam njëri-tjetrit ne, por…

Ardit Gjebrea: Po më pas i dolën?

Oneda: I dolën, i dolën.

Në moshën 19-vjeçare, Oneda u bë nusja e shtëpisë. Gjithçka ishte e re për të që nga ndryshimi i ambientit e deri te punët e shtëpisë që thuajse nuk i njihte. Në çdo hap, pranë saj gjendej Zamira. Oneda uron që t’i ngjajë kunatës sepse e cilëson si njeriun e përsosur.

Oneda: Fytyra e Zamirës ishte po e njëjtë me mua. Ndoshta sepse ajo kishte kaluar pak a shumë të njëjtën gjë si puna ime dhe ajo në moshë të re ishte martuar, ishte bërë nënë, me një shtëpi më të madhe se ajo ku ishte, akoma më të madhe se ajo që gjeta unë dhe me thënë të drejtën, vetëm më jepte guxim, më përkrahte, më merrte pas vetes. Linte punët e veta, djalin e vet që e kishte të vogël dhe gjithmonë vinte aty. Ndoshta nuk kishte nevojë të ma shprehte me fjalë që shiko Neda, bëj kështu ose ashtu, por thjesht më ngrohte, më mbante shumë afër.

Ardit Gjebrea: Prezenca e saj ishte një ngushëllim, ishte një siguri për ty.

Oneda: Ishte një ngushëllim sepse nuk më gjykonte, thjesht thoshte çdo gjë është me kohën.

Ardit Gjebrea: Pse duhet të të gjykonte? Kishte ndonjë tjetër që të gjykonte ty?

Oneda: Po tani, edhe gjykoheshim sepse isha nusja e vetme e shtëpisë, sytë ishin pak a shumë tek unë. Kështu vazhdoi. Pas një viti unë linda vajzën e madhe, Grejsin. Edhe atë, kur them sot, e kam marrë si lojë, nuk  e merrja dot aq shumë seriozisht. Ama me dëshirën më të madhe, Zamira ishte aty akoma për mua dhe në momentet e fundit ajo qante, unë thosha pse qan Zamira, ajo e dinte dhe unë s’e dija çfarë më priste dhe prapë më ngushëllonte në mënyrën e saj. S’ma ka lëshuar dorën një moment. Edhe mbrapa, unë s’dija  ta laja, ta vishja, kisha frikë, tamam një fëmijë edhe unë vetë.  Linte punën se ishte në punë gjatë gjithë kohës, familjen e vet, vinte aty tek unë, vrap te shtëpia, vrap tek unë, vrap te mbesa e vet. E shikoja dhe thosha dua të bëhem si Zamira. Me një zemër aq të madhe, nuk lodhej se tani njeriu edhe lodhet ndonjëherë, thotë e di si është puna, kam të miat sa të duash që kam çfarë bëj. E shkathët, me një logjikë të paparë. Njeriu kur logjikon aq mirë, edhe gjërat shkojnë mirë mbrapa. Këtë e kam adhuruar gjithmonë tek ajo të them të drejtën dhe kam shpresuar të bëhem si ajo. E kam adhuruar gjithmonë me vëmendje dhe kam marrë shumë gjëra nga ajo.

Ardit Gjebrea: Për shembull? Diçka që nuk e kishe dhe që e ke tashmë.

Oneda: Kam rritur shumë durimin. Kam mësuar që mund të bëj shumë gjëra brenda ditës dhe të them ej, ia dola edhe sot. Ndoshta mund të duken gjëra  të thjeshta, por kanë rëndësinë e duhur.  Kam mësuar shumë që të jem si ajo dhe të mendoj që njerëzit, gjithsecili, ka atë mendimin e vet, logjikën e vet dhe kur i lë ta shprehin, ta thonë dhe kuptohemi me njëri-tjetrin, ndodh që mos të kemi keqkuptime e debate.

Ardit Gjebrea: Çfarë është një gjë që e ke ti dhe nuk e ka ajo?

Oneda: Jo, jo për mua është perfekte./tvklan.al