Lajme Arkiva 2003

Klajdi: Sapo po dilja nga palestra, ku unë kam filluar palestër rreth më pak se një muaj dhe ka qenë ora rreth 21:15 e pasdites dhe pasi më bllokuan rrugën me një makinë, me forcë më janë futur në makinë nga pas tre persona të cilët nuk mund të identifikoja. Që aty jemi nisur në drejtim të paditur. Më kanë prangosur. Dhe më vunë një maskë në kokë ku unë nuk mund të shikoja asgjë

Gazetarja: Kishin armë me vete?

Klajdi: Po të armatosur.

Gazetarja: Çfarë munde tu thoshe?

Klajdi: Nuk kam folur fare deri në momentin që më kanë çuar në destinacion.

Gazetarja: Gjatë kësaj kohe kishte dhe persona të tjerë? Dëgjonit zëra?

 Klajdi: Jo. Nuk kanë pasur asnjëlloj bisede as me mua as me njëri-tjetrin ata.

Gazetarja: Po ju u drejtoheshit atyre me ndonjë thirrje?

Klajdi: Jo. Nuk mora guximin të flisja.

Gazetarja: Çfarë menduat në momentin e parë?

Klajdi: Ma mori mendja direkt se për çfarë mundtë bëhej fjalë dhe frika ka qenë shumë e madhe. Ndërkohë pasi mbërritëm në një shtëpi të pabanuar më bënin presione psikologjike nga të gjitha mënyrat. Bëj hesap kokën duhet ti flasësh babait të paguaj shumën që ne do të kërkojmë. Më futën në frikë për jetën. Kanë qenë katër net shumë të frikshme për mua dhe me një mëdyshje në qoftë se do të jetoja apo jo.

Gazetarja: Të godisnin me armë apo me duar?

Klajdi: Jo nuk më kanë prekur me dorë.

Gazetarja: Të lidhën?

Klajdi: Më lidhën, prangat që më vunë që në fillim dhe maskën që më vunë.

Gazetarja: Po për të ngrënë të jepnin, të flisni?

Klajdi: Fare vetëm ujë, vetëm ujë asgjë tjetër.

Gazetarja: Po në momentin që erdhën dhe ju liruan a mund të na e rikujtosh?

Klajdi: Po ka qenë një moment shumë i frikshëm edhe ai sepse pasi përshkuam dy orë në këmbë me dy persona në krah dhe unë i maskuar dhe me pranga kemi kaluar një teren shumë të vështirë, unë nuk mund të shikoja gjë, por çfarë ndieja dhe kam pasur një frikë shumë të madhe se më shkonte në mendon se aty mund të më eliminonin të më vrisnin më qartë. Kur gjatë kësaj rruge më thanë mos ki frikë se do të shkosh në shtëpi. Por të them të drejtën nuk u besoja këtyre fjalëve, deri në momentin që ata më thane ik dhe përsëri nuk i besova. I pyeta përsëri të iki pa e kthyer kokën pas, pasi më hoqën maskën dhe më thanë të iki atëherë vazhdova rrugën.

Gazetarja: I pe në moment?

Klajdi: Jo. Nuk e mora mundimin të ktheja kokën.

Gazetarja: Pastaj kush ju gjeti?

Klajdi: Pastaj gjatë rrugës qyq përshkova vetë në këmbë rreth çerek ore, shtëpinë e parë që ndodhej aty u mundova të kontaktoja me ta t’ju kërkoja një favor që të telefonin familjen time dhe të mundtë më merrnin në vendndodhje.

Gazetarja: Pse mendoni që ju liruan?

Klajdi: Ka qenë një presion i policisë. Punë e përkryer e policisë, ndërhyrja e mediave që pati, kanë ndikuar shumë në presionin ndaj pengmarrësve dhe për mendimin tim kanë bërë një punë të përkryer për lirimin tim.

Gazetarja: I dëgjoje të flisnit?

Klajdi: Jo asnjëherë nuk kanë folur në prezencën time. Kur kam qenë, sepse kam ndërruar dy vende, ditën e parë që më rrëmbyen dhe ditën tjetër më çuan në një vend tjetër. Në vendin tjetër mundohesha të dëgjoja dhe gjoja zhurma njerëzish që kalonin, mund të them se kemi qenë në një fshat të vogël.

Gazetarja: Çfarë ke ndërmend të bësh do të qëndrosh në Shqipëri apo do të ikësh?

Klajdi: Unë do të iki të vazhdoj studimet në Itali pasi i kam lënë përgjysmë në Amerikë. Vlora është qytet shumë i bukur dhe unë kam mall për të por do të kthehem vetëm për pushime. Për këtë më vjen shumë keq do të kthehem vetëm për pushime./tvklan.al